^*mien/o ^UV

Esprima aspekto de la vizaĝo: li havis mienon tre ĝenitan [1]; [la] knabino rigardis ŝin kun serioza mieno [2]; ŝi balancis la kapon kaj petis lin per la rigardo kaj la mieno, ke li denove foriru [3]; ili ĝemis kaj faris tiajn ekstazajn mienojn [4]; mieno […] kvazaŭ tritaga pluvo [5]; [ili] faris mienojn kvazaŭ ili laboras, sed havis nenion sur la teksiloj [6]; (figure) malsupre de la Rejna provinco […] la bordoj de la rivero perdas sian ridantan mienon [7]; fiera mieno ― kapo malplena ^PrV ; havi vinagron en la mieno ^PrV . vizaĝo²fizionomio, sinteno, ŝajno, teniĝo, trajtoj

(ntr)

Havi mienon de, aspekti: li komike mienis [8]; mi staris sen paroli kaj nur afable mienis al ŝi [9]; la suspektinda profesoro orgojle mienis, sin turnis kaj iris for [10]; la du viroj elspiris kaj mienis unu al la alia [11]; li mienis al mi per iom patrineca kaj longa rideto [12]. aspekti, gesti, mimi

Vizaĝa bildeto montranta la humoron de redaktanto, origine kunfarita el interpunkciaj signoj: kontenta :-) malkontenta :-( kaj tiel plu: aldonu vian mieneton en komento [13]; aperis novaj tre ĉarmaj kaj plaĉaj miensimboloj en „Lernu“ [14]; Katalin demandis, kiel oni povas facile aldoni mienvinjetojn al sia komentoj [15].

Kun mieno, aspekto serioza, senŝerca: Ivan aspektis subite tre gravmiena [16]; kun troigita gravmieneco Don Isaak alproksimiĝis [17]; gravmienaj oficistoj rapidis de la reĝa palaco al la domoj de altranguloj [18].

Kun nuba, maltrankvila mieno, moroza: mi eĉ ne rekonas vin, vi ne estas tiu nubmiena sinjoro Georgo [19].